moeder, weduwe, Mama voor de gemeenschap en directrice van het Imbeke Centrum
Het leven gaat verder
Tijdens de kerstvakantie zong ons gezin kerstliederen en speelden we op lokaal gemaakte instrumenten zoals de drum en de kayamba. Mijn vader hield pluimvee en bracht dan één van onze grote kalkoenen naar de broodbakkerij waar de kalkoen voor ons gebakken werd. Hij overleed in 1977 aan een hersenvliesontsteking toen ik in het tweede jaar middelbaar zat en sindsdien heb ik nooit meer een echt kerstfeest meegemaakt zoals ik mij dat voorstel. Kerstdag is nu een dag zoals alle andere dagen. Toen mijn vader overleed was alleen mijn oudere zus Pamela aan het werk als leerkracht.
Joab studeerde aan het college en de anderen – ik, Thereza, Henry, Millicent, en Samuel, liepen nog school. Henry en Samuel zijn inmiddels overleden. Pamela stond financieel voor ons in en moeder hielp haar wat met het geld dat ze verdiende met haar groenten.
Na de middelbare school kon ik niet naar het A-niveau omdat mijn zus na mij ook nog schoolgeld moest betalen voor mijn andere broers en zussen. Ik zocht en vond een sponsor bij NCCK en kon zo een opleiding bedrijfsadministratie, optie boekhouding volgen aan de Kenya Poly- technic (nu Technische Universiteit) in 1981. In die periode liep ik drie maand stage bij de per- soneelsdienst van Sony Sugar Company en zij wilden mij aanwerven na mijn opleiding. Ik aanvaardde dat aanbod en ze namen mij in dienst als assistent-boekhouder. Vijf jaar later vond ik een betere baan als econoom van een school. Daar was ik verantwoordelijk voor het niet-onderwijzend personeel, de administratie en ook de schoolrekeningen, totdat ik in 1988 met mijn man Eric huwde en later een tijdje stopte met werken om voor mijn kinderen te zorgen. De school hield een afscheidsfeest voor mij en het personeel schonk mij een koe. Van de directeur kreeg ik een wandklok omdat de boekhouding rekeningen van de school altijd tijdig klaar waren.
De ommekeer.
Ik hield me wel nog bezig met kleine activiteiten en verkocht kruidenierswaren zoals suiker, rijst, melk, frisdrank enz. Er waren toen erg weinig winkels in Oyugis. Mijn man overleed in 2000 na een paar uur hoofdpijn en ik bleef achter met drie dochters, Lovena, Viviane en Loyce, die nu volwassen zijn. Ik verloor niet alleen mijn echtgenoot, maar ook mijn volledige kostwinning. Het leven werd heel zwaar. Op een dag weende mijn jongste dochter omdat ik zelfs geen brood meer kon kopen! Dat heeft me diep geraakt. Ik begon ‘s nachts cakes te bakken voor een winkel om het schoolgeld voor mijn kinderen bijeen te scharrelen. In die tijd bekroop me soms het gevoel dat ik de ongelukkigste weduwe ter wereld was, totdat ik vrijwillig gemeenschapswerk ging doen bij de Franciscanessen in Oyugis, eten naar de gemeenschap bracht, de vrouwen wat kookkunst bijbracht en hen leerde hoe meerwaarde aan het voedsel te geven. Toen besefte ik dat vrouwen het inderdaad hard te verduren hadden in de gemeenschap. Ik plaatste vrouwen in groepen en begon hen kleine inkomensgenererende activiteiten aan te leren. Dat leidde er uiteindelijk toe dat ik in 2005 de gemeenschapsorganisatie Imani (vertaling: geloof) oprichtte waarmee we verschillende vrouwengroepen konden bereiken.
Mijn genezingsproces was ingezet en ik genas andere vrouwen. Met hen samenwerken was zowel voor mij als voor hen een therapie. Het was een win winsituatie.
Dat was ook het moment dat ik gebeten werd door het gemeenschapsontwikkelingsvirus! Ik keerde ook terug naar het college voor een opleiding in projectbeheer.
Tot de dag van vandaag woon ik elk jaar nog altijd een aantal bijeenkomsten en seminaries bij om mij verder te bekwamen in gemeenschaps ontwikkeling en leiderschap om zo de gemeenschap nog beter van dienst te kunnen zijn.
Voor ik Imani oprichtte, kreeg ik ook de kans om ervaring op te doen in gemeenschapswerk bij andere organisaties zoals het Franciscaans centrum voor jonge vrouwen en ecologie als assistent-coördinator, de Pentecostal Church Development Office als bestuurder en het Jam Christian Community Project als projectboekhouder. Ik ben nog altijd lid van het Kenya Women Finance Trust en van de raad van bestuur voor de middelbare school Nyandiwa.
Imani
Al doende ontmoette ik enkele Belgische vrienden in Kabondo. Twee van hen, Lea en Frans, maakten in 2009 kennis met ons werk in Oyugis. Zij raakten geïnteresseerd en herdoopten hun non-profitorganisatie tot Imani Belgium.
Dit is uitgegroeid tot een intense samenwerking waarin we kennis en vaardigheden uitwisselen en aan beide zijden inzichten verwerven met respect voor elkaars culturele waarden. Via Imani Belgium kregen we een veel groter bereik om de gemeenschap te helpen. Dit heeft geleid tot:
- De bouw van 4 kleuterscholen
- De bouw en renovatie van circa 133 lemen huizen (hutten)
- De bouw en inrichting van een dispensarium voor de gemeenschap
- De inrichting van drie dispensaria
- Water voor de gemeenschap
- Hulp bij de huisvesting van 26 gezinnen.
- De renovatie van klassen
- De toepassing van een voedselprogramma voor kinderen jonger dan vijf
- De invoering van een medisch programma voor kinderen jonger dan vijf
- De betaling van schoolgeld voor 270 kwetsbare studenten
- De betaling van medische kosten voor leden van de gemeenschap
Imbeke
Imani Belgium maakte ook de oprichting mogelijk van het Imbeke Charitable Trust waarmee we een groter deel van de gemeenschap kunnen bereiken. Dit leidde op zijn beurt tot de oprichting van het Imbeke Centrum voor capaciteitsopbouw van de gemeenschap en opleidingen in beroepsvaardigheden voor kwetsbare meisjes en tienermoeders.
Zie onze website www.imbeke.org .
Het centrum bevindt zich in het midden van het dorp en geeft iedereen in de gemeenschap het gevoel dat ze erbij horen. Het doet me goed om te zien dat het centrum groeit, dat de vrouwen zich ontwikkelen, dat kinderen naar school gaan, dat jonge vrouwen vaardigheden leren, dat boeren een opleiding krijgen, en ja IMBEKE CENTRE MAAKT EEN GROOT VERSCHIL IN DEZE GEMEENSCHAP!!!!!
IK BEN EEN TROTSE VROUW EN MOEDER VAN EEN TROTSE GEMEENSCHAP.
